Ντουμπάι – κανένας μα κανένας λόγος να πας

Από όλα τα ταξίδια που έχω κάνει, μου είναι δύσκολο να σκεφτώ ένα προορισμό πιο επιφανειακο και κενού περιεχομένου από το Ντουμπάι. Επισκέφτηκα την μετρόπολη των Εμιράτων το Σεπτέμβριο του 2017. Το αρχικό ταξίδι μου ήταν ένας τρίτος προορισμός στην Ανατολική Ασία μα η Emirates που χρησιμοποίησα για να φτάσω ως εκεί μου πρόσφερε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω ολιγοήμερη στάση στην πόλη χωρίς καμιά επιπλέον χρέωση. Δύο χρόνια πιο πριν είχε μετακομίσει στην πόλη ένας κοντινός μου φίλος για δουλειά οπότε το θεώρησα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρίας να τα πούμε μετά από καιρό και ταυτοχρόνως να δω ένα καινούργιο μέρος.

Στην τριήμερη επίσκεψη μου είχα την ευκαιρία να δώ όλα τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Αρχικά να πω ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που το Εμιράτο κάνει εξαιρετικά καλά. Αυτά έχουν να κάνουν κυρίως με τις τουριστικές υπηρεσίες: το υπέργειο μετρό της πόλης είναι καταπληκτικό, κάθε σταθμός πεντακάθαρος με συχνή άφιξη και αναχώρηση τραίνων. Στα ξενοδοχεία ο επαγγελματισμός εντυπωσιάζει (το πρωινό που εφαγα στη Villa Rotana- ένα ξενοδοχείο μέσου βελινεκούς όπου έμεινα, ήταν πιθανότατα το πιο γευστικό που έχω απολαύσει σε ξενοδοχείο στη ζωή μου). Η πόλη είναι ασφαλέστατη και η χλιδή είναι παντού.

Μόλις όμως περιηγηθεί κανείς για λίγες ώρες στη πόλη, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν και πολλά να δεις. Το Ντουμπάι έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό ως προορισμός για shopping όμως αμφισβητώ την σωφροσύνη του να πετάξει κάποιος 4,5 ώρες με το αεροπλάνο ( πολλές περισσότερες απο την Αγγλία όπου μένω) για να κάνει ατέλειωτες βόλτες σε κλιματιζόμενα εμπορικά κέντρα.

Τα βασικά αξιοθέατα επίσης χωλαίνουν. To ψηλότερο κτίριο του κόσμου, το Burj Halida είναι μεν ένα σημαντικό κατόρθωμα απο πλευράς κατασκεύης και ανθρώπινης φιλοδοξίας, αλλά εμένα προσωπικά μου φάνηκε άσχημο αρχιτεκτονικά και αταίριαστο με τον περιβάλλοντα χώρο. Πολύ πιο όμρρφο είναι το παραθαλλάσιο Burj Al Arab που αποτελεί ακόμα και σήμερα το σήμα κατατεθεν της πρωτεύουσας. Τις παραλίες του δύσκολα να τις απολαύσει κανείς με τις θερμοκρασίες βρασμού που επικρατούν στη χώρα.

Εικόνες από το Dubai Aquarium

To Ain Dubai Observation Wheel (μία τεράστια ρόδα λούνα πάρκ στα νότια του κέντρου – «μεγαλύτερο και απο το London Eye του Λονδίνου!..» σου λένε όλο περηφάνεια οι ντόπιοι ) το οποίο αναμένεται να ανοίξει για το κοινό φέτος, δείχνει που χωλαίνει η όλη προσέγγιση των Αράβων ως προς το τι αποτελεί αξιοθέατο. Προφανώς το Εμιράτο έχει τα λεφτά για να χτίσει ένα σωρο ματαιόδοξα projects (ακριβοπληρωμένοι διεθνής αρχιτέκτονες από όλο το κόσμο συναγωνίζονται διαρκώς για να αφήσουν κάτι με την υπογραφή τους στο επόμενο άχτιστο οικόπεδο του) αλλά τι ουσιαστικά δικό της έχει να επιδείξει η πόλη, κάτι που να έχει να κάνει με την πορεία, ιστορία, δημιουργικότητα και κουλτούρα του ίδιου του λαού του; Μετά από μία προσεκτική ματιά ένιωσα ότι όχι και πολλά. Από ένα σημείο και μετά η έλλειψη κουλτούρας και ταυτότητας αρχίζει και ενοχλεί. Ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα ας πούμε αποτελεί το Dubai Fountain Light Show που λαμβάνει χώρα στις 6μμ στα συντριβάνια δίπλα απο το Burj Halifa. Σχεδιασμένο από τους δημιουργούς του αντίστοιχου show στο ξενοδοχείο Bellagio του Λας Βέγκας ( άλλος υπερτιμημένος τουριστικός προορισμος αλλά τουλάχιστον εκεί υπάρχει αυτή η αμαρτωλή αίσθηση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν εδώ ) αποτελεί σίγουρα επίτευμα μηχανικής και υδραυλικής όχι όμως και κάτι το τόσο αξιομνημόνευτο που να δικαιολογεί ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Αν θέλετε μπορείτε να στηθείτε το βραδάκι με μία κάμερα ή ένα κινητό για να πάρετε την απαραίτητη selfie ή να ανεβάσετε ένα βιντεο στο instagram, εμένα πάντως κάτι τέτοια με άφησαν ασυγκίνητο.

Oι προσφερόμενες δραστηριότητες στα περίχωρα της πόλης έχουν θα έλεγα περισσότερο ενδιαφέρον. Ίσως η ποιο σοφή επιλογή να είναι «Desert Safari» γύρω στη μία ώρα από την πόλη. Η έρημος ειδικά το ηλιοβασίλεμα έχει μία δική της μαγεία. Γιατί τώρα οι ντόπιοι τουριστικοί πράκτορες επιμένουν να την συνδυάζουν με ένα εμετικό ( κυριολετικά, όχι μεταφορικά ) ράλυ με τζιπ αυτοκίνητα πάνω στους αμμόλοφους, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Με το tour, προσφέρεται μετέπειτα και δείπνο μπάρμπεκιου σε κοντινό καταυλισμό.

Αν θέλεις πάντως κάποιος να το πάει ακόμα ένα βήμα παραπέρα και ενημερωθεί για τα κοινωνικοπολιτικά του Εμιράτου, εκεί είναι που ανακαλύπτει ένα μέρος που του αξίζει πραγματικά τουριστικό μποικοτάζ. Ανύπαρκτες πολιτικές ελευθερίες όπως και μηδενικός τύπος, απόλυτη προσωπολατρεία γύρω από τον εμίρη Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ αλ Μακτούμ πορτραιτα του οποίου κοσμούν διάφορα σημεία της πόλη, , εξαφανίσεις αντιφρονόντων και βασανιστήρια συμφωνα με εκθέσεις της Human Rights Watch. Οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού και να σκεφτεί κανείς, είναι παρούσα εδώ. Καταρχάς μισογυνισμός. Κάποια παραδείγματα : στην χώρα επικρατεί ένα σύστημα «κηδεμονίας» όπου οι γυναίκες αναμένεται να ζητάνε την ρητή συγκατάθεση αντρών συγγενών τους για μια σειρά από πράγματα, από το να παντρευτούν μέχρι να ταξιδέψουν στο εξωτερικό με τα παιδιά τους ( για το δεύτερο απαιτείται γραπτή άδεια). Πολλά κομμάτια του απαρχαιωμένου αυτού κώδικα συμπεριφορών έχουν επισήμως μεταρρυθμιστεί αν και οι πρακτικές επιμένουν. Οι άντρες πολίτες μπορούν να παντρευτούν μέχρι και 4 γυναίκες ενώ οι γυναίκες οφείλουν να «υπακούουν» τους άντρες τους. Ο βιασμός εντός γάμου δεν αποτελεί αδίκημα. Εξαιρετικά σαθρό και μη εφαρμόσιμο επίσης ήταν και το πλαίσιο για την προστασία από την έμφυλη βία (ο άντρας μπορούσε να ασκεί βία πάνω στη γυναίκα αρκεί να μην «αφήσει ορατά σημάδια») αλλά διαβάζω ότι τουλάχιστον ότι ο ποινικός κώδικας πρόσφατα (μόλις το 2024) ανανεώθηκε και ενισχύθηκε. Επίσης ακραία ομοφοβία ( μία από τις έντεκα χώρες στο κόσμο που τιμωρούνε τον σεξουαλικό αυτό προσανατολισμό με τη θανατική ποινή ) , ξενοφοβία , εργασιακή εκμετάλλευση ( απάνθρωπες συνθήκες για τους εργάτες από Ινδία, Πακιστάν και αλλού, που χτίζουν όλους αυτούς τους λαμπερούς ουρανοξύστες που οι τουρίστες θαυμάζουν ) αλλά και διακρίσεις εντός των επίσημων πολιτών της χώρας με βάση την καταγωγή τους. Ένας πολίτης παλαιστινιακής ή αιγυπτιακής καταγωγής για παράδειγμα, που έχει γεννηθεί, μορφωθεί και ζήσει όλη του τη ζωή στο Εμιράτο, έχει να ξεπεράσει μία σειρά από περιορισμούς και νομικά εμπόδια προκειμένου να αποκτήσει διαβατήριο, σύνταξη ή άλλα βασικά δικαιώματα. Τέλος παγκοσμίως γνωστή είναι η κακομεταχείρηση που έχουν υποστεί στα χέρια των αφεντικών τους σε χώρες του κόλπου οικιακές βοηθοί από χώρες τις Αφρικής ή τις Φιλιππίνες. Η κακομεταχείρηση αυτή περιλαμβάνει συχνά ωμή βία ενώ έχουν σημειωθεί ακόμη και ανθρωποκτονίες . Αίσθηση είχε προκαλέσει η εκτός πραγματικότητας «αντίδραση» μιας Κουβειτιανής youtube influencer σε θέματα ομορφιάς, όταν η κυβέρνηση της χώρας παρείχε στις Φιλιπινέζες οικονόμους το δικαίωμα να κρατάνε οι ίδιες την κυριότητα του διαβατηρίου τους και να έχουν αργία μία μέρα την εβδομάδα.

Εν κατακλείδι μου φαίνεται πραγματικά αδιανόητο πως το Ντουμπάι είναι σταθερά ανάμεσα στις δέκα πιο τουριστικές πόλης τα τελευταία χρόνια, πιο μπροστά από μέρη όπως η Ρώμη, η Μαδρίτη , οποιαδήποτε Αφρικάνικη ή Λατινοαμερικάνικη πρωτεύουσα ή ακόμα και από την ίδια την Αθήνα. Η δημοφιλής ιστοσελίδα slate σε ανάρτηση της αναφώνησε «Το ναι ζει κανείς στο Ντουμπάι είναι σαν να ζει χωρίς παρελθόν!»

https://slate.com/news-and-politics/2011/06/living-in-dubai-is-like-living-without-a-past.html

Δεν υπάρχει λόγως να συνεισφέρει ο μέσος τουρίστας στην οικονομία ενός μέρους που διακρίνεται μόνο για τον άκρατο υλισμό του και την οπισθοδρομικότητα από επιλογή. Καλύτερα κάποιος να βιώσει ( και να ενισχύσει μέσω του ταξιδιού του ) ταλαιπωρημένες μα πανέμορφες χώρες όπως η Ιορδανία, η Τυνησία ή ο Λίβανος που προσφέρουν παρόμοιες εμπειρίες μα με πολύ πιο πλούσιο πολιτιστικό περιεχόμενο.